غرور مایه خودبینی و خودپسندی و نتیجه جهل از خود است
در مقاله قبل روح را ارگانیزمی روحی روانی توصیف کردیم که در آن ، چهار سیستم یا قوه بزرگ صفاتی ( عقل ، قوه شهویه ، قوه غضبیه ، قوه وهمیه ) وجود دارد. از ترکیب این سیستم ها ، ویژگی های صفاتی به وجود می آیند که اگر به حال خود رها شوند ، باعث عدم تعدل کارکردی می شوند و عیوب و نقاط ضعفی مانند غرور ، خودخواهی ، طمع ، حسادت و غیره را ایجاد می کنند. هر گاه موفق شویم در کارکرد یکی از ویژگی ها ی صفاتی تعادلی دائمی ایجاد کنیم ، این صفت به چیزی تبدیل می شود که به ان فضیلت می گوییم. مثلا سخاوت هنگامی به فضیلت تبدیل می شود که فرد بدون افراط ( ولخرجی و اسراف) و تفریط( بخالت و خست) بخشش کند. واژه فضیلت مشخص کننده تعادل کارکردی دائمی در یک ویژگی صفاتی است که سبب می شود انسان با در نظر گرفتن آنچه خوب و صحیح است رفتاری متعادل داشته باشد . فضیلت علاوه بر اینکه سر چشمه نیکی است ، برای کسی که آن را کسب کرده ، منبع آرامش و خوشی است.
جهت مشاهده به ادامه مطلب مراجعه کنید.